Ideą projektu jest stworzenie obiektu unifikującego i wzbogacającego przestrzeń miejską w obrębie opracowywanego terenu, nie naruszając jednocześnie jej unikalnego charakteru. Projektowany obiekt ma wzbudzać zaciekawienie oraz umożliwiać wielowarstwową eksplorację organizowanych w nim wystaw.

Budynek Muzeum Sztuki Współczesnej został zaprojektowany w obrębie staromiejskiej części Wrocławia. Obiekt utrzymuje właściwą skalę, respektującą istniejącą historyczną i współczesną zabudowę. 

Projektowany budynek Muzeum Sztuki Współczesnej składa się z dwóch monolitycznych brył, które dzieli przeszklona przestrzeń głównego trzonu komunikacyjnego. Obie części tworzą spójny kompleks zabudowy, choć każdą z nich cechuje odmienna kompozycja.
Część południowa ukształtowana jest przez skośne płaszczyzny ścian i dachu, którego wysokość gzymsu skorelowana jest z wysokością gzymsu sąsiedniego budynku. Charakterystyczna dla północnej części projektowanego budynku jest prosta, prostopadłościenna forma, wynikająca bezpośrednio z zawartej w niej funkcji administracyjno-biurowych.

Dwubryłowość obiektu pozwala na powiązanie kompozycyjne i widokowe zarówno z historyczną zabudową ul. Bernardyńskiej, jak również ze współczesnym fragmentem zabudowy ul. Purkyniego. Odpowiednie modelowanie i perforowanie dolnych poziomów budynku pozwoli otworzyć i odbudować wartościowe osie kompozycyjne i widokowe. Przejścia i podcienia w poziomie parteru w strefie wejściowej budynku mają powiązać plac wejściowy z otaczającymi terenami spacerowymi w obrębie znajdującego się obok parku.

W sąsiedztwie sal wystawowych, na ścianie północnej budynku, projektuje się przeszkloną, wysoką na dwie kondygnacje i w pełni transparentną przestrzeń ekspozycji zewnętrznej. Przestrzeń ta będzie spełniać rolę swoistego „ekranu – magnesu” mającego za zadanie intrygować i przyciągać mieszkańców Wrocławia do zwiedzania Muzeum.